Geef niet op!
‘Geef niet op’ gaat over wat voor jou de meeste moeite kost om te overwinnen. Voor diegene die het nog niet weten, startte ik het project Overwinnen. Romy Pansters is de dochter van een goede vriend van mij. Op tienjarige leeftijd kreeg zij een bloedstolsel in haar ruggenmerg en had van het ene op het andere moment een dwarslaesie. Over haar ‘overwinnen’ lees je meer op de Facebookpagina Overwinnen of op haar LinkedIn profiel. Een indrukwekkend verhaal met een ultiem doel. Raak geïnspireerd en like deze pagina of ‘connect’ met haar als jij ook iets hebt met ‘overwinnen’. Het inspireerde mij om deze blog ‘Geef niet op’ te schrijven.
Stel je voor dat je een zware ronde steen trekt met een touw dat verbonden is aan een rechter en linker schouderband die op jouw schouders rusten. Je zet je duimen onder de schouderbanden en met veel kracht en motivatie begin je te lopen en komt de zware ronde steen in beweging. Hij rolt achter je aan en er komt een moment dat je niet meer verder komt. Het zweet gutst van je voorhoofd en al jouw kracht is verbruikt. Je bent leeg en de steen komt niet meer van zijn plek. Je zit op je knieën en je hebt niet eens meer de kracht om recht te komen. Het moment van opgeven kijkt jou recht in de ogen. Geef niet op!
Mijn cliënten hebben een doel en door de eerste coachgesprekken ontwikkelen ze een enorme kracht en motivatie. Ze zetten voor honderd procent hun schouders er onder en als ze dichter bij hun doel lijken te komen, voelt het alsof ze steeds dieper moeten gaan om nog vooruit te komen. Wat zo dichtbij lijkt, blijkt heel ver af te zijn. Onbereikbaar zelfs. De moed zakt hun in de schoenen en ze voelen zich leeg. Ze hebben al hun krachten verspeeld en komen geen stap meer vooruit. Herken je dat, dat je helemaal vastloopt? Geef niet op!
Je zit op je knieën en met jouw ogen volg je het touw naar de steen. Tranen schieten in jouw ogen. Wat voor pijn en moeite heeft het jou al die tijd gekost om die steen achter je aan te slepen? Wat voor last sleep je al die tijd met je mee? Je zit er aan vast en het is een deel van jou geworden. Je staat oog in oog met jezelf, want jij staat jezelf op dit beslissende moment het meeste in de weg. Daar waar het de meeste pijn en moeite kost, staan we onszelf het meeste in de weg. Iets wat we zo belangrijk vinden en waar we zo gehecht aan zijn geraakt, houdt ons muurvast in de greep. Geef niet op!
Je leeft altijd mee, maar er zijn uitzonderingen. Je toont altijd respect, maar er zijn uitzonderingen. Je geeft altijd aandacht, maar er zijn uitzonderingen. Je zorgt altijd goed voor de ander, maar er zijn uitzonderingen. Etc, ect, ect. In dit moment dat je helemaal vastloopt, sta je oog in oog om nu die uitzondering te maken. Alles in jou kraakt, komt in opstand en doet pijn. Nee, dit nooit! Dit gaat te ver! Geef niet op!
Heel lang geleden vond die uitzondering plaats. Ging men over een grens en dat deed pijn. Dit wil je nooit meer accepteren. Het steentje begon achter je aan te rollen en werd steeds groter en zwaarder. Je was al die tijd zo beducht en waakzaam dat het een eigen leven ging leiden. De remedie is groter dan de kwaal geworden, of te wel het onbewust bezig zijn met het bewaken van deze grens, neemt je meer in beslag dan dat er sprake is van een feitelijke dreiging. Je ging kijken door de bril van de bedreiging en niet meer door de bril wat mogelijk is. Op dat vlak is jouw zicht zo beperkt en vertroebeld geraakt, dat zelfs mensen uit jouw omgeving kunnen schrikken als ze daar in de buurt van komen. Je omgeving ervaart je op deze ‘gevoelige punten’ van jou als stroef en weinig flexibel.
Je pakt het touw vast en kijkt anders naar de steen. Je ontdekt wat je al die tijd nodig had en welke leegte door deze steen is ontstaan. Terwijl je badend in het zweet op je knieën zit, ontvang je wat je nodig hebt. Je blikveld wordt helder en ruimer. Verborgen krachten stromen in je lijf en je staat weer rechtop in het leven. Je geeft niet op, maar je gaat door. De steen begint weer te rollen en wordt kleiner en kleiner en kleiner….Je bent vrij!
Marcel Dassen