Het is nooit te laat

Het is nooit te laat. In het leven heb je vooral spijt van de kansen die je niet hebt gegrepen. Liever een teleurstelling rijker dan een gedachte die je blijft achtervolgen van, ‘Had ik maar..’! Toch ontdekte ik een manier dat het nooit te laat is.

Tijdens een coachgesprek ontdekte ik gevoelens van jaloezie in mij. Het raakte mij om te zien dat hij een gesprek met zijn vader kan voeren dat ik nooit heb gedaan. In elke training van Jouw authentieke merk, vertel ik mijn verhaal over mijn vader. Hoe deze ervaring leidde tot mijn missie. Ik heb dit nooit kunnen delen met mijn vader. Mijn vader werd gecremeerd op de veertigste verjaardag van mijn broer. Nadat ik negen jaar geen contact meer had gehad met mijn vader, was het te laat.

Mijn vader was vanaf zijn 32e overspannen en daardoor erg ongeduldig en uitte dit naar zijn omgeving in agressief gedrag. Mijn vader had nooit de kans gekregen te studeren terwijl ik vier HBO-diploma’s mocht halen. Mijn vader greep zijn kans om alsnog te studeren voor een carrièreswitch maar zijn slopende geestelijke ziekte verpulverde elk perspectief. Ik switchte twee keer van medisch analist tot hoofd communicatie en van hoofd communicatie tot trainer/coach waarbij ik de hoogste cijfers haalde van alle cursisten. Toch stelt dit niets voor in wat mijn vader had kunnen bereiken met al zijn capaciteiten.

Ik pakte zoveel mogelijk kansen die mijn vader niet kon pakken. Hoe zou mijn leven zijn verlopen als hij dit wel had gedaan? Hij zou één grote schaduw voor zich uit hebben uitgeworpen, waar ik nooit uit had kunnen treden. Mijn vader en ik raakten helemaal uit verbinding door zijn gedrag. We moesten op onze tenen lopen en ongelofelijk hoeveel ik door deze ervaring heb opgestoken. Ik raakte hierdoor letterlijk en figuurlijk helemaal in de ban van gedrag. Dat gedrag zulke vormen kan innemen dat wij de mens achter dit gedrag niet meer kunnen zien.

Mijn focus werd steeds scherper in mijn leven om gedrag aan te laten sluiten op wie wij nu werkelijk als mens willen zijn. Met maar één doel: te kunnen verbinden met anderen. Wat maakt ons authentiek? Welke angsten staan ons hierbij in de weg? Hoe kunnen we op een assertieve manier bespreekbaar maken, wat onbespreekbaar lijkt? Met elkaar in gesprek gaan om tot echte verbinding met elkaar te komen.

Met mijn levensmissie, ‘Mensen met elkaar te verbinden waarbij ze authentiek mogen zijn’, lukte het zoveel anderen wat mij nooit met mijn vader is gelukt. Moet ik hier jaloers op zijn of dankbaar voor zijn? Een levenservaring met pijnlijke keuzes en ervaringen om te zien dat anderen die kans grijpen die ik niet heb gegrepen. Het gevoel van dankbaarheid overheerst, want zowel mijn vader als alle anderen hadden van hun eigen gedrag er zelf de meeste last van. Hoe heerlijk is dit om te zien dat ze zich uit die wurggreep van hun eigen gedragspatronen wisten te bevrijden en meer verbonden zijn met hun dierbare en sociale omgeving dan ooit tevoren.

“Papa, het is ons nooit gelukt om met elkaar in verbinding te komen. Het is nu te laat en die kans krijgen we nooit meer. Uit jouw pijn ontwaakte wel iets in mij, waarvoor ik je altijd dankbaar ben. Jij kunt het niet meer horen of zien, maar zoveel anderen wel. Het is nooit te laat als een gemiste kans de kiem is voor iets veel mooiers.”

Het podium is aan jou!